Filemon – Een trouwe christen vergeeft
Introductie
Vorige week zijn we samen begonnen met het bestuderen van de brief aan Filemon. Zoals toen gezegd gaan we in 3 weken samen Filemon doornemen. Vorige week hebben we vooral gekeken naar de context en achtergrond: in wat voor omstandigheden verkeerde Paulus als gevangene in Rome? En hoe kan het dat hij dan toch schreef dat hij een ‘Gevangene van Christus’ was?
We bekijken Filemon vanuit 3 perspectieven:
- Paulus: een gevangene die er een nieuwe broeder bij krijgt en weer moet loslaten
- Filemon: een trouwe Christen die vertrouwen geeft, bedrogen wordt en moet vergeven
- Onesimus: een slaaf die verlangde naar vrijheid, het zocht op de verkeerde plekken en uiteindelijk vindt in Christus.
De Titel van de boodschap vandaag is Filemons vergeving. Voor we de tekst induiken eerst nog een kort overzicht van de brief aan Filemon:
De brief aan Filemon vertelt het verhaal van een weggelopen slaaf, Onesimus. Onesimus diende bij Filemon en zijn gezin. En Filemon zo zullen we lezen, was een trouwe Christen. Christenen kwamen in die tijd samen bij Filemon thuis. Dus Filemon zorgde waarschijnlijk heel goed voor Onesimus. Het Evangelie zal vast veel met hem gedeeld zijn in het huis van Filemon. Maar Onesimus zoekt zijn verlossing niet bij Christus, maar in de wereld. Dus hij rent weg. En de tekst lijkt te impliceren dat hij een hoop gestolen heeft van Filemon. Onesimus vlucht vervolgens naar een plek waar veel slaven in die tijd naartoe vluchten. Een plek waar mensen moeilijk te vinden waren, Rome. Uitgerekend daar komt hij bij Paulus terecht, omdat Paulus daar in huisarrest zat. Ook hier hoort Onesimus het Evangelie, maar dit keer komt Onesimus tot geloof. Hierna bouwt Paulus een hechte band op met Onesimus. Maar hij zoekt ook naar herstel tussen Filemon en Onesimus. Met veel pijn en verdriet moet hij Onesimus laten gaan en stuurt hij Onesimus met deze brief terug naar Filemon.
De liefde van Filemon
Paulus, een gevangene van Christus Jezus, en Timotheüs, de broeder, aan Filemon, de geliefde en onze medearbeider, en aan Appia, de geliefde, en aan Archippus, onze medestrijder, en aan de gemeente, die bij u thuis samenkomt:
genade zij u en vrede van God, onze Vader, en van de Heere Jezus Christus.
- Filemon 1:1-3
Zoals de naam van de brief impliceert is de brief gericht aan Filemon. Interessant is dat Paulus de brief persoonlijk aan Filemon richt. Waar andere brieven vooral aan gemeenten gericht zijn. Dit zegt iets over de relatie die Paulus met Filemon had. Hij kende hem goed. Hier komen we straks nog even op terug.
De naam Filemon betekent liefdevol of aanhankelijk. De naam heeft haar oorsprong in het woord Fileo. Het woord Fileo betekent broederlijke liefde. Zoals vaak in de Bijbel zijn namen niet zomaar namen, maar hadden een betekenis. Zo geloof ik ook bij Filemon. We zullen zo ook lezen dat hij veel liefde had voor de heiligen.
Het is altijd belangrijk dat we de grondtekst raadplegen om de betekenis van woorden te begrijpen. In onze Bijbelvertaling staat liefde maar er zijn allerlei verschillende vormen van liefde. Twee wil ik er toelichten:
- Fileo – broederlijke liefde > liefde tussen vrienden > gebaseerd op emotie
- Agape – Goddelijke liefde > onvoorwaardelijk > gebaseerd op de wil / keuze
Waar Paulus schrijft ‘Aan Filemon, de geliefde’ wordt het woord ‘agapētos’ gebruikt. Dus Paulus geeft aan op wat voor manier Filemon geliefd werd.
Ditzelfde woord wordt gebruikt in Mattheus 3:17
En zie, een stem uit de hemelen zei: Dit is Mijn geliefde Zoon, in Wie Ik Mijn welbehagen heb!
- Mat 3:17
Het woord voor geliefde Zoon is ook ‘agapētos’.
We zullen vandaag het contrast gaan zien tussen Fileo en Agape liefde. Fileo is een wereldse vorm van liefde. Een vorm die voor ons heel natuurlijk is. Dit is een vorm van liefde die werkt als een weegschaal. Als jij iets voor mij doet, doe ik iets voor jou. Maar als ik alleen nog maar dingen voor jou doe en jij doet niets voor mij dan voelt het niet goed meer, dan raakt ‘de koek op’.
Stel je voor, werelds gezien, je hebt iemand lief en geeft diegene van alles. Maar vervolgens misbruikt die persoon jouw liefde en doet jou iets aan. Iemand dan nog liefhebben is werelds gezien onmogelijk. De weegschaal slaat dan keihard de andere kant op en er is een schuld opgebouwd. Er moet iets ‘rechtgezet’ worden, de schuld moet vereffend worden. Die persoon moet berouw tonen en laten zien dat diegene veranderd is.
Agape is een vorm van liefde die Jezus heeft laten zien en alleen door God mogelijk wordt. Dit is de liefde waarover Paulus onder leiding van de Heilige Geest schreef in 1 Kor 13. Deze liefde is niet afhankelijk van de ander, maar alleen van God, en een eigen keuze. Deze liefde hoeft niets te vereffenen, claimt niets. Deze liefde draagt alles, gelooft alles, hoopt alles, verdraagt alles. Deze liefde houdt nooit op. Dit is de liefde die God ons geeft en vraagt om door te geven.
Wat het mooie is is dat Paulus hier opent met ‘aan Filemon, de geliefde’. Onvoorwaardelijk geliefd, door een wilsbesluit. Ik geloof dat Paulus dit bewust doet zo formuleert. Want dit is is precies wat hij Filemon gaat vragen te doen voor Onesimus. Paulus bouwt zijn verheel op zodat hij Filemon kan vragen te kiezen Onesimus lief te hebben, zelfs als dit volledig tegen zijn eigen gevoel (Fileo) ingaat.
Paulus schrijft verder dat Filemon een medearbeider is. Dus hij was een actief Christen.
Hij was bezig met de dingen van de Heer.
Verder richt hij zich aan, Appia de geliefde en Archippus. En aan de gemeente die bij hun thuis samenkomt. Doordat dit hier zo staat is de verwachting dat Appia (wat een vrouwelijke naam is), de vrouw van Filemon is en dat Archippus de zoon van Filemon en Appia is. Belangrijk om te weten is dat slaven in die tijd over het algemeen door de vrouw in huis werden aangestuurd. Dus deze brief ging Appia ook aan. Dit was haar ook aangedaan
Zoals veel Christenen in die tijd hadden zij een thuisgemeente. Het lijkt er ook op dat Filemon een welvarend man was. Aan het einde van de brief lezen we dat Paulus vraagt om een slaapplaats bij Filemon in huis. Dus het huis was groot genoeg dat er een gemeente kon samenkomen, en had daarnaast ruimte voor een slaapplaats voor Paulus. De Joden hadden in die tijd veel Synagogen, maar Christenen hadden geen gebouwen. Dus kwamen zij vaak samen in de woningen van leden. Zo waren er op verschillende plekken ‘huiskerken’. Wij denken bij kerk vaak aan een gebouw, gebouwd uit stenen. Maar wij zijn de kerk. Als wij samenkomen. Dat kan prima bij iemand thuis.
Het enige dat wij nodig hebben zijn de Heere God en elkaar.
Ik geloof dat het goed is dat wij ons huis allemaal zien als huiskerk. Wij gaan met de kringen door een boekje over eigenschappen van een gezonde gemeente. Dit eigenschappen kunnen wij ook op ons huishouden toepassen en hierbij vragen stellen als:
- Is mijn huis een plek van aanbidding?
- Is mijn huis een plek waar eenheid en liefde is?
- Is er onderwijs in mijn huis?
- Is er een hart om uit te rijken naar de mensen buiten mijn huis?
Verder in Filemon 4-7 lezen we:
Ik dank mijn God, terwijl ik steeds in mijn gebeden aan u denk. Ik hoor namelijk over uw liefde, en geloof dat u in de Heere Jezus hebt, en over uw liefde voor alle heiligen. Moge uw gemeenschap in het geloof zich krachtig openbaren in de kennis van al het goede dat in u is met betrekking tot Christus Jezus, want wij beleven veel vreugde en troost aan uw liefde, omdat de heiligen innerlijk door u verkwikt zijn, broeder!
- Filemon 1:4-7
Paulus bad voor veel mensen uit verschillende gemeenten, zo ook voor Filemon. Aan het einde van de brief zien we dat Filemon ook voor Paulus bad. Dus hier wordt nogmaals duidelijk dat deze twee elkaar persoonlijk kenden.
Hier lezen we verder dat Filemon zijn naam eer aan deed. Hij was liefdevol voor alle heiligen. De heiligen zijn de Christenen, die mensen die wedergeboren zijn. Niet een select groepje heilige mensen met een aura om hun hoofd. Maar de mensen in de gemeente die Jezus offer aan kruis geaccepteerd hebben.
Verder in Filemon 1:8-9 lezen we:
Daarom, hoewel ik in Christus grote vrijmoedigheid heb om u te bevelen wat u behoort te doen, spoor ik u veel liever aan door de liefde, omdat ik, Paulus, een oud man ben en nu ook een gevangene van Jezus Christus.
- Filemon 1:8-9
Het woord daarom, grijpt terug naar de vorige alinea. Omdat Paulus weet dat Filemon liefde voor de heiligen heeft, en weet over zijn geloof, wil hij Filemon niet bevelen maar aanspraak doen op zijn liefde en geloof.
Paulus had een rol van autoriteit. Hij had Filemon kunnen bevelen om iets te doen. Autoriteit was in die tijd heel belangrijk. Nog steeds in veel culturen, bijvoorbeeld in het midden oosten. Als iemand hoger in rang iets zei dan deed je dat.
Maar Paulus wil Filemon aansporen door liefde. En hier is dat woord weer Agape liefde. Verder zien we dat Paulus Filemon ook duidelijk maakt dat hij oud is en gevangen. Omdat Paulus aanspraak gaat doen op de liefde van Filemon bouwt hij medeleven op. Hij probeert Filemon’s blik te verleggen van de situatie naar Paulus en God. Verder lezen we wat het beroep is dat Paulus gaat doen in Fil 1:10-12
Het beroep op Filemon
Ik doe een beroep op u ten behoeve van mijn zoon, die ik heb voortgebracht toen ik in boeien geslagen was, namelijk Onesimus. Hij was voorheen voor u van geen nut, maar nu is hij voor u en voor mij van veel nut. Ik heb hem teruggestuurd. Neem dan hem, met wie ik innig verbonden ben, weer aan.
- Filemon 1:10-12
Paulus vraagt Filemon om Onesimus te vergeven. Ook hier is het belangrijk om de context te bekijken om goed te begrijpen wat er gevraagd wordt.
Het Romeinse rijk was gebouwd op slavernij. Naar schattingen waren er tussen de 10 en 20% slaven pp een rijk bestaande uit zo een 50 miljoen mensen. Dit waren dus tussen de 5-10 miljoen slaven. De slaven hadden veelal slechte meesters, maar Filemon en Appia moeten goed hebben gezorgd voor Onesimus omdat dat als Christenen van hun geëist werd. Ik kan mij voorstellen dat zij hem vertrouwen hebben gegeven en over Jezus hebben verteld.
Onesimus was weggelopen bij Filemon. Hij had Filemon zeer waarschijnlijk beroofd. De Romeinse wet kende geen beperkingen aan de straf van een meester voor zijn slaaf in zo een situatie. Bij wet had Filemon het recht om Onesimus ter dood te veroordelen. We moeten ook niet onderschatten wat het effect is op de andere slaven. Onesimus, een slaaf die wegrende moest niet alleen vergeven worden, maar ook teruggenomen worden als broeder. Wat gaat het effect zijn op de andere slaven? En mensen om Filemon heen? Wat moeten zij denken? Voor de wet verdiende Onesimus de dood maar door genade een nieuw leven.
Filemon kon dit alleen maar geestelijk bekijken, werelds gezien was wat van hem gevraagd werd ondenkbaar.
In vers 12-14 lezen we in meer detail wat Paulus Filemon vraagt
Neem dan hem, met wie ik innig verbonden ben, weer aan.
Ik had hem wel bij mij willen houden, opdat hij mij, die in de boeien zit ter wille van het Evangelie, namens u zou dienen.
Maar ik heb zonder uw goedvinden niets willen doen, opdat uw weldaad niet gedwongen maar vrijwillig bewezen zou worden.
- Filemon 1:12-14
Wat Paulus Filemon vraagt gaat heel diep en tegen alle vormen van Fileo in. Als ik dit lees voel ik Filemon’s worsteling bijna, hij wil natuurlijk helemaal niet. Maar dit is de Agape liefde, onvoorwaardelijk, die hij alleen door God kan geven. Paulus vraagt Filemon om Onesimus vrijwillig aan te nemen als broeder. Dit Vergt vergeving. Om deze vergeving beter te begrijpen gaan we kijken naar voorbeelden van Gods vergeving.
Gods vergeving
Er zijn veel slechte mensen geweest in de geschiedenis. Denk aan Hitler, Stalin, Mao Zedong. Samen goed voor miljoenen doden. In de Bijbel wordt ook gesproken over iemand die heel veel kwaad gedaan heeft. Manasse, de zoon van Hizkiah: die een goede koning was. Manasse, zijn zoon, deed hele slechte dingen. Hij bouwde de altaren weer op voor afgoden aanbidding (Baäl). Er werden gruwelijke dingen gedaan in de tempels, priesters die zichzelf sneden, tempelprostitutie. Manasse liet zelfs een afgodsbeeld in de tempel van God plaatsen. Openlijke rebellie tegen God. Hij offerde zijn eigen zoon aan Baäl. Ik zal jullie de details besparen hoe dat ging, maar het was gruwelijk. Hij liet zoveel mensen doden dat de straten van Jeruzalem helemaal vol bloed lagen. Wat een verschrikkelijke koning. En de vraag is nu: wat verdient zo iemand? Branden toch?
En dan lezen we dit in 2 Kron 33:12-13
Maar toen Hij hem benauwde, trachtte hij het aangezicht van de HEERE, zijn God, gunstig te stemmen; hij vernederde zich diep voor het aangezicht van de God van zijn vaderen, en bad tot Hem. En Hij liet Zich door hem verbidden, verhoorde zijn smeekbede, en bracht hem terug in Jeruzalem, in zijn koninkrijk. Toen erkende Manasse dat de HEERE God is.
- 2 Kron 33:12-13
Manasse in benauwdheid, vernedert zich voor het aangezicht van God. En God vergeeft hem. En dat niet alleen, God herstelt hem zelfs weer als koning over Israël. Hoe bizar diep is Gods liefde en Gods genade. Dat zelfs dit vergeven kan worden. Menselijk gezien loop ik hierop vast, hoe kan iemand dit doen en vrijuit gaan? Manasse zien we straks waarschijnlijk in de hemel! Hoe bizar
Maar het punt is dat dingen zien vanuit deze tijd. Wij zien dingen gebeuren, onrecht
En oordelen op basis van wat wij zien.
Maar God overziet de tijd van begin tot eind. Hij ziet oorzaak en gevolg. Hij ziet het hart.
Hij ziet hoe door Adam en Eva de eerst afgod ontstond toen zij zelf als God wilden zijn. Dus toen zij zichzelf gingen aanbidden in plaats van God. Hoe dat scheiding tussen de mens en God bracht en zorgde dat mensen allerlei andere afgoden gingen maken. Hoe mensen naar oplossingen zochten buiten God om. Een andere Weg, een andere Waarheid. En hoe ze het middelpunt van hun eigen universum wilden zijn.
Het probleem is dat wij verlost moeten worden van onszelf. We moeten tot het punt komen dat we aanvaarden dat we zelf geen god zijn. Ons ego opzij zetten en God weer de regie geven in ons leven.
Ja er zijn grote zonden en kleine zonden. Maar weet je hoeveel zonde acceptabel is? Hoeveel zonde mag je begaan tegen de Almachtige Heilige God? Het antwoord: 0, geen leugentje, geen jaloezie, geen begeerte, Gods naam niet misbruiken. We zijn allemaal zondaars, jij, ik, en we hebben allemaal vergeving nodig. Dus wij kijken naar Manasse en denken: hij is slecht ik doe het veel beter. Ja dat klopt, maar het probleem is hetzelfde, de zondige natuur, de Goddeloosheid.
Jezus betaalde met Zijn offer aan het kruis de prijs voor alle zonden. De ultieme Agape liefde daad. Met Zijn bloed droeg Hij het rechtvaardig oordeel van de Vader. De prijs was meer dan genoeg om de straf voor iedereens zonde te betalen. Hoe groot de zonde ook is, zelfs voor Manasse, de prijs is genoeg. Maar het vereist wel bekering. Het vereist dat we God de regie geven, zodat Hij ons van binnenuit kan veranderen
Toen Jezus uitgescholden was, bespot, geslagen, bespuugd, gemarteld, gekruisigd en onder extreme pijn, zo toegetakeld was dat Hij onherkenbaar was aan het kruis, zei Hij dit in Luk 23:34:
En Jezus zei: Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen. En ze verdeelden Zijn kleren en wierpen het lot.
- Luk 23:34
Dit is wat Paulus van Filemon vraagt om ook te doen. Dit is vergeving vanuit Agape. Dit is heel belangrijk want het staat zo centraal in het Evangelie. Nu we Gods vergeving hebben bekeken gaan we kijken naar waarom we moeten vergeven.
Waarom vergeven
In Mat 6:14-15 lezen we dat dit is wat er van ons gevraagd wordt:
Want als u de mensen hun overtredingen vergeeft, zal uw hemelse Vader u ook vergeven.
Maar als u de mensen hun overtredingen niet vergeeft, zal uw Vader uw overtredingen ook niet vergeven.
- Mat 6:14-15
Als wij niet vergeven gaat dit scheiding brengen tussen God en ons. Er staat hier niet dat wij onze redding zullen verliezen. Ik geloof dat dit gaat over zonde hier op aarde en dat we daar niet voor vergeven zullen worden en dat dit dus scheiding brengt tussen God en ons. Ik geloof wel dat als we lang genoeg gescheiden van God zijn we tot een punt komen dat we niet meer terug willen, maar dat is een onderwerp voor een andere studie.
Belangrijk is dat niet beperkt is tot de gelovigen, dit geldt voor iedereen. De Bijbel is duidelijk dat wrok koesteren ons bitter maakt van binnen. Niet vergeven is zonde en brengt scheiding tussen God en ons. Dus we moeten leren vergeven, zoals wij vergeven zijn.
Paulus stuurde Onesimus met een metgezel naar Kolosse, met de Kollosenzen brief en de brief aan Filemon. In de Kolossenzen brief omschrijft Paulus onder leiding van de Heilige Geest het volgende:
Verdraag elkaar en vergeef de een de ander, als iemand tegen iemand anders een klacht heeft; zoals ook Christus u vergeven heeft, zo moet ook u doen.
Kol 3:13
Dit is dus niet iets vrijblijvends. We moeten vergeven, zoals Christus vergeven heeft. Maar de vraag is: hoe dan? Hoe kan Filemon Onesimus vergeven? Hoe kan ik dat?
Hoe vergeven?
Ik heb natuurlijk geen idee waar mee jullie worstelen rondom het vergeven van mensen. Menselijk gezien op de Fileo manier, hebben wij het beeld dat vergeving iets is voor de ander. De ander vrijspreken. Vergeven en vergeten. Vertrouwen opbouwen dat iemand veranderd is. Maar vergeven doe je niet voor de ander maar voor jezelf.
Met het onze Vader gebed bidden we ook ‘Vergeef onze overtredingen, zoals wij anderen hun overtredingen vergeven’. Het woord vertaald als vergeef heeft een betekenis in zich van “Mensen die ons iets schuldig zijn”. Dus het gaat over geen schuld vereffenen
Als we hier eerlijk over nadenken, hoe kan een ander de schuld vereffenen? Het kwaad is al geschied. Wat helpt het als de ander ook lijdt? Vereffend dat een rekening? Zorgt dat voor oprecht berouw? Zorgt dat voor vertrouwen? Of wil je dan zelf de rechter zijn en rechtzetten wat jou is aangedaan?
Wij denken bij vergeven vaak dat we naar iemand toe moeten om vergeving uit te spreken. Dat is natuurlijk een super getuigenis. Maar het begint bij ons hart. Het begin bij de keuze om los te laten, geen straf te eisen en geen wraak te willen.
Het probleem is voor iedereen hetzelfde, we hebben allemaal God nodig. Mensen zondigen omdat het zondaars zijn, daarom doen we elkaar dingen aan. Allerlei verschrikkelijke uitingen van de zonde.
Uit onszelf kunnen wij dit vergeven, maar de Heilige Geest geeft ons de kracht.
Ik moest hierbij denken aan een tijd, lang geleden, nog voor dat Roos tot geloof kwam. Ik was radicaal tot geloof gekomen. En wilde geen tv meer kijken. Ik zag ineens zoveel duisternis op tv. Ik was het echt gaan zien als Satans kanaal.
Wij keken altijd films samen. Maar nadat ik tot geloof was gekomen wilde ik ineens alleen nog Christelijke films zien. Op een avond wilde Roos een keer geen Christelijke film. Een keer iets anders. Ik heb toen gebeden dat we een film zouden vinden die niet compleet Goddeloos was. En ik kwam uiteindelijk op een file ‘Unbroken’. Geregisseerd door Angelina Jolie, wereldser dan dat wordt het niet dacht ik bij mijzelf.
Unbroken is een verfilming van een waargebeurd verhaal. Van een atleet die piloot wordt tijdens de tweede wereld oorlog. Onderweg naar Japan stort zijn vliegtuig neer in de pacific. Daar bid hij voor verlossing en doet de belofte God te dienen als hij gered zou worden. En hij wordt uiteindelijk gered, maar door Japanners. Hierna komt hij in een kamp waar hij verschrikkelijk gemarteld wordt, compleet vernederd, gekleineerd, gepijnigd. Aan het einde van de film komt er uiteindelijk redding uit het kamp. En dan boem, de aftiteling. Roos was inmiddels in slaap gevallen. Maar in de aftiteling zag ik echte beelden van die man, die jaren later met olympisch vuur liep in Japan. En ik dacht he? Hoe dan? Hoe kan iemand na zo een ervaring er jaren later zo vrolijk bij lopen, met olympisch vuur in Japan?
Toen ik ging zoeken kwam ik erachter dat deze man inderdaad zwaar getraumatiseerd was. Terug in Amerika is hij aan de drank gegaan. Hij kon alleen nog maar op de grond slapen. Maar hij is bij een crusade van Billy Graham tot geloof gekomen en verlost van zijn trauma. Daarna is hij teruggegaan naar Japan om iedereen, stuk voor stuk te vergeven voor wat zij hem hadden aangedaan. Alleen één iemand kon hij niet vergeven, de ergste van allemaal niet. Niet omdat hij dit zelf niet kon, maar omdat deze persoon, volgens mij werd hij Bird genoemd, net als Judas dacht dat zijn schuld te groot was om vergeven te worden. Diegene nam zijn eigen leven.
Dit is wat Gods onvoorwaardelijke Agape liefde met ons doet. Uit onszelf kunnen wij het niet, maar God kan het.
We hebben nu gezien hoe diep Gods vergeving gaat, waarom Filemon en wij moeten vergeven, namelijk omdat God het vraagt en voor onszelf. We hebben gezien hoe we kunnen vergeven:
- Door geen vergelding te willen, los te laten en te zien dat de zondeval de bron is
- Vooral: door de kracht van God
We gaan verder in Filemon 1:15-16
Want hij is wellicht daarom enige tijd van u gescheiden geweest, opdat u hem voor eeuwig zou terughebben, niet meer als een slaaf, maar als meer dan een slaaf, namelijk een geliefde broeder. Was hij dat in het bijzonder voor mij, hoeveel te meer zal hij het voor u zijn, zowel in het vlees als in de Heere.
- Filemon 1:15-16
Er staat niet waarom Onesimus weggelopen is, of tot geloof gekomen is. Maar Paulus schrijft dat het misschien moest gebeuren zodat hij Christus zou vinden. Hierin schuilen twee belangrijke lessen:
- Soms moeten mensen het overal zoeken om tot besef te komen dat alleen God het antwoord is
- Soms zijn wij niet het middel dat God gaat gebruiken in iemands leven. Soms is er een Paulus nodig.
Wat Onesimus ook gedaan had, wat hij ook gestolen had, hoe hij ook weggelopen was, Filemon moest het wilsbesluit nemen om hem te vergeven en te aanvaarden als broeder. En hoe waardevol is het als we er een broeder of zuster bij krijgen! Een vraag om onszelf hierbij te stellen is: zien we mensen na hun bekering echt als nieuwe schepping? Jezus maakt uiteindelijk het verschil. Als iemand echt tot geloof is gekomen dan verandert God de wil en de werken (Fil 2:13). Ik heb dit zelf mee mogen maken toen Roos tot geloof kwam. Het heeft mij maanden gekost om te beseffen dat zij een nieuwe schepping was geworden. We sluiten af met de laatste verzen uit de brief:
Als u mij dus houdt voor een medegelovige, aanvaard hem dan zoals u het mij zou doen. En als hij u in iets onrecht aangedaan heeft of u iets schuldig is, breng dat mij in rekening. Ik, Paulus, heb het eigenhandig geschreven. Ik zal betalen, om niet te zeggen dat u ook uzelf aan mij schuldig bent. Ja, broeder, laat mij dit voordeel van u hebben in de Heere. Verkwik mij innerlijk in de Heere.
Ik heb aan u geschreven, omdat ik vertrouw op uw gehoorzaamheid. En ik weet dat u nog meer zult doen dan wat ik zeg. En maak tevens voor mij een plaats gereed waar ik kan verblijven, want ik hoop door uw gebeden aan u geschonken te worden. U groeten Epafras, mijn medegevangene in Christus Jezus, Markus, Aristarchus, Demas en Lukas, mijn medearbeiders. De genade van onze Heere Jezus Christus zij met uw geest. Amen.
- Filemon 1:17-25
Er staat niet of Filemon Onesimus uiteindelijk vergeven heeft. Maar ik geloof het zeker. Paulus schrijft zelf al dat hij vertrouwd op Filemons gehoorzaamheid. Zo wil ik iedereen vragen, als er iets van wrok in jou schuilt, laat het los. Eis geen vergelding, maar bid dat diegene verlost mag worden. Ik kan mij voorstellen dat dit extreem moeilijk is. Maar we doen dit uit gehoorzaamheid en voor onszelf. Vraag God om de kracht en Hij zal het geven.
Slotsom - Wat kunnen wij hieruit leren?
- We hebben allemaal Gods Agape liefde en vergeving nodig, we zijn allemaal zondaars
- De één misschien duidelijker dan ander, maar niemand is rechtvaardig voor de Heilige God
- Zoals Filemon worden wij allemaal opgeroepen om te vergeven
- Wat ons ook is aangedaan, neem het wilsbesluit om geen straf te eisen
- Ga niet zelf op de rechterstoel zitten, maar laat het oordeel aan God
- Bid dat de mensen die jou iets aangedaan hebben een nieuwe schepping mogen worden